UCHWAŁA NR 133/X/2011 z dnia 31 maja 2011 roku

UCHWAŁA NR 133/X/2011
Rady Miasta Płocka
z dnia 31 maja 2011 roku

w sprawie nadania Godności „Honorowego Obywatela Miasta Płocka” Panu Tadeuszowi Mazowieckiemu.

Na podstawie  art. 18 ust. 2 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 214, poz. 1806, z 2003 r. Nr 80, poz. 717, Nr 162, poz. 1568, z 2004 r. Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203, z 2005 r. Nr 172, poz. 1441, Nr 175, poz. 1457,  z 2006 r. Nr 17, poz. 128, Nr 181, poz. 1337, z 2007 r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974, Nr 173, poz. 1218,  z 2008 r. Nr 180, poz. 1111, Nr 223, poz. 1458, z 2009 r. Nr 52, poz. 420, Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 28, poz. 142 i 146, Nr 106, poz. 675) i § 13 ust. 2 pkt 15 Statutu Miasta Płocka uchwalonego uchwałą Nr 302/XXI/08 Rady Miasta Płocka z dnia 26 lutego 2008 roku w sprawie uchwalenia Statutu Miasta Płocka (Dz. Urz. Woj. Mazow. Nr 91, poz. 3271, z 2009 r. Nr 98, poz. 2753, Nr 145, poz. 4427, z 2010 r. Nr 187, poz. 5006, z 2011 r. Nr 10, poz. 388) – Rada Miasta Płocka postanawia:

§ 1
Nadaje się Godność „Honorowego Obywatela Miasta Płocka” wybitnemu Polakowi urodzonemu w Płocku Panu Tadeuszowi Mazowieckiemu za całokształt działalności na rzecz rozwoju demokracji i zasługi dla miasta Płocka.

§ 2
Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącej Rady Miasta Płocka.

§ 3
Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

         Przewodnicząca
               Rady Miasta Płocka

         
                Elżbieta Gapińska

Uzasadnienie

Pan Tadeusz Mazowiecki urodził się 18 kwietnia 1927 roku w Płocku. W 1946 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku. Związany z Płockiem rodzinnie i emocjonalnie. Tu spędził dzieciństwo i młodość, jego rodzice (ojciec – lekarz, matka prowadziła fundację dla ubogich) związani byli ze szpitalem Św. Trójcy. Tadeusz Mazowiecki zawsze podkreślał swoje silne związki z Płockiem i poczucie zakorzenienia historycznego, które stąd wyniósł. W 2000 roku w plebiscycie zorganizowanym przez Redakcję płockiego wydania Gazety Wyborczej i Katolickiego Radia Płock, wybrany został przez mieszkańców Płocka PŁOCCZANINEM STULECIA.
W latach 1949 – 1955 działał w stowarzyszeniu Pax. Do 1951 roku był w grupie tygodnika „Dziś i Jutro”, następnie w latach 1950 – 1952 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Słowa Powszechnego”. Był współzałożycielem, a w latach 1953 – 1955 redaktorem naczelnym „Wrocławskiego Tygodnika Katolików”. W 1957 roku znalazł się wśród założycieli warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1958 roku założył i został redaktorem naczelnym miesięcznika „Więź”. W latach 1961 – 1972 był posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji z ramienia katolickiej grupy Znak. Interpelował w sprawie wydarzeń marcowych w 1968 roku.
Po wydarzeniach grudnia 1970 nalegał na powołanie komisji w celu ustalenia winnych rozlewu krwi. Pozbawiony możliwości kandydowania na urząd poselski w 1976 roku związał się ściśle z ruchem opozycyjnym. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym.
W sierpniu 1980 roku stanął na czele Komisji Ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, której zadaniem było wsparcie strajkujących w Gdańsku robotników w rokowaniach z władzą. Od 1981 roku był redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został aresztowany w sopockim hotelu, po czym internowano go w Strzebielinku, potem w Jaworzu, a na koniec w Darłówku. Został zwolniony jako jeden z ostatnich w dniu 23 grudnia 1982 roku.
Od 1987 przez rok przebywał za granicą, gdzie rozmawiał z politykami i przedstawicielami związków zawodowych. Od 1988 uczestniczył w rozmowach w Magdalence. Jako zwolennik przejęcia władzy z rąk PZPR na drodze rokowań aktywnie brał udział w rozmowach plenarnych Okrągłego Stołu, stając się jednym z głównych twórców porozumienia, na mocy którego 4 czerwca 1989 roku odbyły się częściowo wolne wybory, w których sam odmówił kandydowania.
W wrześniu 1989 roku stanął na czele pierwszego niekomunistycznego rządu, który w krótkim czasie zdołał przeprowadzić szereg podstawowych reform. Gruntownie zmieniono ustrój polityczny, wprowadzono pełen zakres swobód obywatelskich, system wielopartyjny, zmieniono godło i nazwę państwa (z PRL na RP). 29 grudnia 1989 roku przeprowadzono istotną zmianę konstytucji, na mocy której m.in. usunięto preambułę, napisano od nowa treść rozdziałów o ustroju politycznym i gospodarczym, wzmocniono pozycję związków zawodowych i wprowadzono jednolite pojęcie własności. Dzięki tym zmianom możliwe stało się przeprowadzenie transformacji gospodarczej.
Pakiet reform rządu, określany od nazwiska głównego twórcy „Planem Balcerowicza”, umożliwił zastopowanie hiperinflacji, restrukturyzację gospodarki, wprowadzenie mechanizmów rynkowych i prywatyzacji.
W 1992 roku został Specjalnym Wysłannikiem ONZ w Bośni i Hercegowinie, zrezygnował z tej funkcji w 1995 roku na skutek bezczynności wielkich mocarstw wobec zbrodni wojennych dokonywanych w czasie wojny w Bośni, głównie zamordowania w Srebrenicy przez wojska Republiki Serbskiej w Bośni kilku tysięcy muzułmańskich mężczyzn i chłopców. Ogłosił raport w sprawie łamania praw człowieka przez wszystkie strony konfliktu.
Jest doktorem honoris causa Uniwersytetów w Leuven, Genui, Giessen, Poitiers, Exeter, Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, a także Uniwersytetu w Tuzli.
Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (1995), Złotym Orderem Herbu Bośni (1996), Orderem Wielkiego Oficera Legii Honorowej (1998), Krzyżem Średnim z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (1998), Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (2000). Był członkiem Kapituły Orderu Orła Białego do 2007 roku, kiedy to odmówił ponownego złożenia oświadczenia lustracyjnego.
Wyróżniony nagrodą Srebrenica 1995 (2005), nagrodą „Giganta” 1995 poznańskiego oddziału „Gazety Wyborczej”, nagrodą Jana Nowaka – Jeziorańskiego (2004). W 2009 roku redakcja „Gazety Wyborczej” wyróżniła go jako „Człowieka Roku” oraz dodatkowo uhonorowała tytułem „Człowieka dwudziestolecia Gazety Wyborczej”. Laudację na cześć laureata wygłosiła profesor Barbara Skarga.
Laureat nagrody Viadrina 2009 przyznawanej przez Europejski Uniwersytet Viadrina za szczególny wkład w polsko – niemieckie pojednanie.
W 2010 został honorowym obywatelem Słubic oraz Gdańska.
Kapituła na posiedzeniu w dniu 12 maja 2011 r. zaopiniowała pozytywnie wniosek Prezydenta Miasta Płocka o nadanie Panu Tadeuszowi Mazowieckiemu Godności „Honorowego Obywatela Miasta Płocka”.